مروری بر روشهای افزایش حجم مثانه

هدف : جمع‌آوری اطلاعات علمی و کاربردی محققان داخل و خارج کشور در ارتباط با پیوندهای مثانه. طرح : مطالعه گذشته نگر. روش: برخی از ناهنجاریهای مثانه از دوران جنینی ایجاد می‌گردد و در بعضی افراد بیماریهایی از قبیل سرطان، تروما، عفونت، التهاب و صدمات ایجاد شده توسط پزشکان می‌تواند سرمنشا درگیریهای بافت مثانه باشد. زمانی که اکثر درمانهای مخافظه کارانه با شکست مواجهمی‌شوند. از روشهخای جراحی برای افزایش حجم مثانه در بازسازی ناکارآیی بافت مثانه کمک گرفته می‌شود. به طور تجربی در سال 1888 از روده برای افزایش حجم مثانه با الگوی مدل حیوانی استفاده گردید وسپس در سال 1898 استفاده از این بافت طبیعی (روده) به طب انسانی تعمیم یافت. علی رغم افزایش حجم مثانه با شیوه‌های مختلف جراحی و با استفاده از قطعات روده‌ایی – معده‌ایی، چندین جایگزین از بافتهای پیوندی آزاد برای مثانه از نوع اتولوگ، همولوگ و هترولوگ مورد محک آزمایش قرار گرفتند. بافتهای پیوندی آزاد شامل فاسیا، پوست، مثانه نگهداری شده در محیط غیر زنده چادرینه، صفاق و غشای آمنیوتیک می‌باشند مواد آلوپلاستیک همانند پلی اتیلن، تفلون، پلی ترفتالات اتیلن گلیکول و لاستیکهای سیلیکونی جهت انجام عمل جراحی وصله دوزی به عنوان چارچوبی برای بازسازی بافت مثانه استفاده می‌شود. گروهی از پروتزهای قابل هضم از قبیل اسفنجهای پلی وینیلی و ژلاتینی، پلی گلاکتین 910 و فیلم کلاژن نیز در افزایش دادن به حجم بافت مثانه مفید واقع شده‌اند. به کار بردن ماتریکس بدون سلول به عنوان چارچوبی برای رشد عضله صاف و مخاط گاهی ارزنده در بازسازی بافت مثانه می‌باشد. همچنین مهندسی ایجاد بافت، شیوه‌ای جدید برای این منظور است. نتیجه‌گیری : مطالعات تجربی نشان داد که ماتریکس بدون سلول و مهندسی ایجاد بافت، روشهایی عالی و کارآمد نسبت به پروتزهای آلوپلاستیک و قابل هضم، روش افزایش حجم مثانه با قطعات روده‌ایی – معده‌ایی و سایر شیوه‌ها می‌باشد.